Radosna twórczość :) cz.4

PaBia

No owszem pytam się Wesoly

No to sobie poczekacie do następnego tygodnia, jeśli nie dłużej, bo przepisać go trza Lol

Andzia człowieku a ty kiedy coś dasz? W ogóle dziewczyny straszny zastój tu! Bierzmy się do roboty!...y znaczy do piór dziewczęta! Lol

andzia

nie mam weny i nie mam kiedy, jutro mam dwa kolosy, a siedze tu Jezyk

P

gwiazda0

naaaaaareszcie coś przeczytałam!!! ! Wesoly

te wasze opowiadania powinny być jako OBOWIĄZKOWE lekury! Wesoly

Paulina...i Ty się jeszcze pytasz?? Wesoly

no właśnie dziewczęta! oj zastój jest oj jest Smutny

paglo90

napisz za mnie spr z his za który jutro dostanę banię = i tak musze to przerobić bo bez XVI, XVII i XVIII wieku na maturę ani rusz, ale wróciłam z Eng w czw i się nie wyrobiłam z całym nadrabianiem ze wszystkiego... No, więc jak ktora napisze za mnie sprawdzian to Wam stworzę takie arcydzieło, że się nie pozbieracie

Tylko na 5 mi musicie to napisać Lol

powodzenia u mego historyka...

w ogóle gościu podobno ma grypę, dziś go nie było, ale jutro sprawdzian, wiec bedzie na 99,9999999999%. Dziecko mu się urodziło, a sprawdziany nie przełożył, co mu tam grypa, phi! Smutny

andzia

PaBia

Andzia rewelacja Wesoly

Pisz szybko, bo się nie mogę następnego doczekać Lol

Ja dam CAŁE opowiadanie najprawdopodobniej po nowym roku także cierpliwości wam życzę Wesoly

glina417

bajer :*
a kiedy się doczekam żeby było o mnie? tylko "mój skomplikowany przypadek" wymaga chyba sporo medycznej wiedzy Jezyk

dobra, dobra już się nie dopominam Jezyk

andzia

tworzy sie, moze jutro cos dam, Gocha a co do twojej prosby nie wiem czy bym potrafila...

joan0205 · Gość

Pabia, już czekam z niecierpliwością Wesoly

Andzia, świetne opowiadanie...! Nic dodać, nic ująć Mruga

PaBia

A i w ramach krótkich wyjaśnień: opowiadanie zostanie wrzucone na jakiś hosting, napisane w Wordzie (wyposażyć się jak ktoś nie posiada ) Wesoly

i nie udostępnię go tu dlatego, że będę najprawdopodobniej zmuszona podać nazwiska pewnych osób, które są realne a nie chcę wszem i wobec rozgłaszać, że mam koleżankę taką a taką która mieszka tam i jeszcze gdzieś indziej. Dodam tylko tyle, że jak powiedziałam mojej przyjaciółce, co ja o niej napisałam, to był jeden wielki rogal Lol

Wyobraźnie mam po mamusi Wesoly

andzia

przepraszam, ze tak późno

Było około 23:35. Dziewczyna stała tak od kilku godzin. Jej adidasy były mokre, kurtka przemoczona. Zdawało się jej, że wreszcie zaznaje spokoju. W jej uszach grały słowa: „Miłość, to nie pluszowy miś, kiedy pójdę chciałbym powiedzieć miłość to nie pluszowy miś”
- Agata do cholery odbierz!! Gdzie ty jesteś??!
- Hej, tu Agata, po sygnale zostaw wiadomość.
- Gdzie jest ta dziewczyna? No polu zimno, mgła...
Nad zalanym kamieniołomem Agata stała wyprostowana, w jej głowie zamiast muzyki pojawił się głos.
- Tak, zrób to. Przecież wystarczająco już cierpisz..
- Nie, nie mogę tego zrobić.
Siadła na pobliskim kamieniu. Zaczęła płakać nad swoim losem. Ziąb się wzmagał, mgła gęstniała. Dziewczyna już nie czuła ziąbu, ani mgły. Było jej dobrze.
Ranek. Policyjny radiowóz właśnie robił rutynowy patrol tego miejsca.
- Anka, patrz tam ktoś leży – policjant wskazując na pobliskie wzniesienie.
Na miejscu.
- Żyje. Dzwoń po pogotowie – do partnera
Szpital. Młyn jak co dzień. Agata trafiła na izbę.
- Nieprzytomna, wyziębiona. Podejrzewam odmrożenia dłoni – Monika cały czas wentylując dziewczynę.
- Na OIOM. – Adam- przykryć kocami, podać płyny. Podstawowe badania. A i poproście doktora Burskiego niech zobaczy jej dłonie.
Kilka godzin później ręce Agaty zaczęły zmieniać kolor . Z sino-czerwonych, na czerwone. Ciało zaczęło pękać oraz pojawiły się pęcherze wypełnione płynem surowiczym. Dziewczyna była nadal nieprzytomna. Temperatura jej ciała wzrosła do 35oC.
- Marta – Edyta do znajdującej się w sali pielęgniarki – załóż opatrunki na te dłonie. I nadal ogrzewaj. Jak się obudzi daj znać.
Tego samego dnia, wieczorem. Mieszkanie dziewczyn. Natalia nadal usiłowała się dodzwonić do współlokatorki – bez skutecznie. Teraz zdenerwowana wykręciła 997.
- Dobry wieczór, chciałam zgłosić zaginięcie współlokatorki
- Kiedy zniknęła?
- Wczoraj popołudniu.
- Ile ma lat?
- Dwadzieścia jeden.
- Przykro mi, ale od zaginięcia nie minęło jeszcze czterdzieści osiem godzin, więc nie mogę przyjąć zgłoszenia.
- Dobrze, dziękuję.
Szpital. Agata zaczęła odzyskiwać przytomność. Jej twarz przeszył grymas bólu. Podniosła się na łóżku. Zobaczyła zabandażowane dłonie. W jej oczach znów pojawiły się łzy. Nie wiedziała co robić, płakać czy się cieszyć. W głowie miała kompletna pustkę. Ani muzyki, ani głosu, kompletna cisza.
We wtorkowy poranek podczas obchodu dotarło do niej co się stało.
- Ale to było silniejsze ode mnie. Musiałam. Ten głos, on mi kazał. Ale było mi dobrze. – starała się odpowiedzieć na pytania Adama
Kolejne dni były trudne. Ból rąk był nie do wytrzymania, kryzys nastąpił w sobotnią noc.
- Pani doktor – Bożenka do Edyty, która właśnie popijała kawę w dyżurce – ta dziewczyna z odmrożonymi rękami „wyje” z bólu.
- - A co jej podałaś i kiedy?
- Trzy godziny temu pyralginy.
W sali dziewczyny. Ta zmieniała pozycje nie mogąc znaleźć odpowiedniej. Pojękiwała. Łzy miała na policzkach. Edyta podeszła do niej. Położyła dłoń na jej ramieniu.
- Agata, co Cię boli?
- Ręce! Ręce! Ja już nie mogę!
- Pozwolisz je oglądnąć?
- A to, to coś pomoże? – niepewnym i wystraszonym głosem
- Być może. To co mogę? – dotykając najdelikatniej jak potrafiła dłoni dziewczyny. Dotarłszy do opatrunków ręka dziewczyny wyrwała się z jej rąk i rozległ się wrzask.
- Aaaa!
- Wiem, że boli, ale daj sobie pomóc. Bożenka środek uspokajający i tramal. Ściągnij chirurga.
15 min później w sali Agaty pojawił się Jędras, a ona sama zaczęła zasypiać. Krzysiek mógł spokojnie zdjąć opatrunki i oglądnąć rany.
- O cholera – widząc kolor skóry i pootwierane pęcherze - Edyta zabieramy ją na blok
- Co się stało? – Agata na chwilę się przebudziwszy
- Drobne komplikacje po odmrożeniach. Prześpij się, a jak się obudzisz będzie po bólu.
Miesiąc później Agata wyszła ze szpitala. Jej przyjaciółka szukając jej obdzwoniła wszystkie szpitale. Wykręcając numer do ostatniego traciła nadzieję, że ją odnajdzie. Wydawało się jej, ze przyjaciółka przepadła jak kamień w wodę.
Była połowa grudnia. Do świąt zostało dwa tygodnie. Agata mając jeszcze zwolnieni pojechała do domu. Miała nadzieję, że odpocznie, zapomni. Pogodzi się z rodzicami. Jeszcze teraz gdy pewien portal internetowy pozwolił na odnalezienie starych znajomych chciała, aby jej dawna klasa się spotkała. Żeby zrobili sobie wigilię tak jak dawniej. Nie dość, że tego się jej nie udało osiągnąć, to jeszcze tylko pożarła się z ojcem. W dniu kiedy cały świat się godzi, ustają wszelkie spory było tylko gorzej. Od matki dowiedziała się, że zostało jej koło miesiąca życia, ta wiadomość ją poraziła. Pomimo, że wiedziała o jej chorobie i walce z nią.
- Od kiedy to wiesz?
- Od miesiąca. – ze stoickim spokojem
- I dopiero mi teraz o tym mówisz?!
- A kiedy Ci to miałam niby powiedzieć, jak Cię ciągle nie było w domu.
- Coś jeszcze? Jakaś niespodzianka?
- Tak. Odnalazłam koleżankę przez ten nowy portal. To jest moja najlepsza przyjaciółka z czasów szkoły, a potem studiów, a dla Ciebie to jakby rodzina. Wiesz, że wieczorem są święta?
- Mhy. A ty masz coś jeszcze do dodania? – zwróciła się w kierunku ojca
- Tak. Działasz mi na nerwy. Nic nie robisz, tylko się obijasz!! Wymawiasz się bolącymi rękami, że niby nie możesz. Do pracy, a nie mi tu takie bzdury opowiadasz!!
- Przegięliście!! Wychodzę!
Spakowała swoje rzeczy i wyszła. Gnana przed siebie dotarła na dworzec. Na polu było jeszcze jasno. Wsiadła w pociąg. Pojechała do Krakowa. Znów czuła smutek, żal i wstręt do rodziców. Znów poszła nad Zakrzówek. Siadła na kamieniu, zaczęła płakać. Siedząc tak zauważyła sylwetkę mężczyzny uprawiającego jogging. Z oddali wydawało się jej, że go zna. Podbiegł bliżej zauważywszy ją.
- Agata? – znajomy męski głos, cały czas przeskakując z nogi na nogę, tzw. biegając w miejscu
- Janusz, znaczy się pan Janusz?
- Co ty tutaj robisz? Jest Wigilia.
- Myślę, wiem.
- Chodź podrzucę Cię do domu, bo za dwie godziny jedziemy z Elą do jej rodziców.
- Nie! – ostro zaprotestowała – ja tu zostaję!
Zrobiła się szarówka. Było około 15. Agata doszedłszy do wniosku, że nie ma po co żyć wyprostowała się. Podeszła na sam szczyt kamieniołomu. Rozglądnęła się, nie widziała nikogo. Wyprostowała się. Przygotowała do skoku, gdy kilka metrów od siebie zobaczyła policyjny patrol. Jeszcze bardziej się naprężyła, pochyliła, już miała skoczyć.
- Agata – odezwała się policjantka
- Skąd zna moje imię? – zastanawiała się studentka – A pewnie Janusz ich nasłał....
- Agata – ponowiła – zejdź do nas
- Nie! – przesunąwszy się bliżej brzegu – Odejdźcie, bo skoczę!
- Nie bądź głupia, po co marnować sobie życie? – partner policjantki, podchodząc bliżej dziewczyny z wyciągniętą ręką, aby ją zabrać ze skarpy
- Ani się waż! Nie podchodź!
- Ale Agata, spróbujemy coś zaradzić na tą sytuację – będąc coraz bliżej dziewczyny
Usłyszeli plusk kamieni o wodę. Zapanowała chwila ciszy.
W pobliże zdążył się już zbiec tłumek ludzi, w większości gapiów. Dzięki policyjnym syrenom było widno niczym w środku dnia. Była również karetka i straż pożarna. Kogoś wkładano na noszach do karetki. Policjanci też się zaczęli zbierać.
Szpitalna sala OIOM. Na polu ciemna noc. Na korytarzu za okienkiem stoją policjanci i Edyta.
- I co z tą dziewczyną?
- Fizycznie nie jest źle, ale jej psychika jest w kompletnej rozsypce. Na dłoniach ma jeszcze nie wygojone do końca rany po odmrożeniach. A i czekamy jeszcze na RTG podudzia i stopy.
- Kiedy będzie można z nią porozmawiać? – policjantka
- Nie wiem.
- Dobranoc i wesołych świąt. - policjant
- Dobranoc i wzajemnie.
Jeszcze tej nocy Edyta zaglądnęła do sali dziewczyny.
- Mamy dziś Wigilię Bożego Narodzenia. Zdrowiej szybko. Jak masz na imię? – chcąc w jakiś sposób rozładować atmosferę i zacząć rozmowę
- Agata, Agata Drawska... Co ja tu robię?
- Próbowałaś się zabić. Policjanci Cię uratowali. Prawie zsunęłaś się ze skarpy, gdyby nie komisarze, mogło być źle.
- I po co to zrobili...
Lekarka nie miała pojęcia co odpowiedzieć, po prostu siedziała w jej sali i patrzyła jak pomału zasypia po podaniu środków uspokajających.
Teraz siedziała w dyżurce i czekała na zdjęcia i pozostałe wyniki badań. Miała już wszystko. Krzysiek popatrzył na zdjęcie. Oprócz starego złamania zauważył zerwane ścięgno piszczelowo-skokowe i kość piszczelowa zamiast równolegle do kości stawu skokowego to pod kątem 45o.
- Trzeba ją wsadzić w gips. Na jakiś czas pomoże, a potem będzie wracać.
- Dzięki. To co zrobisz to?
- Tak, nie ma problemu.
25.12. z radia w dyżurce sączyły się słowa: „Dzisiaj w Betlejem, dzisiaj w Betlejem wesoła nowina. Panna rodzi Syna....”
Popatrzyła na zegarek. Wskazywał 10:00. Poszła do dziewczyny. Ta jeszcze spała. Przyglądała się wysychającemu gipsowi, poprawiła kołdrę i podłożyła koc pod nogę, aby za mocno nie spuchła. Czekała przy jej łóżku, aż się obudzi. Przez skórę czuła, że skądś się znają, już nie chodziło jej o poprzednie spotkanie przy odmrożeniach.
- Nie, przestańcie, nie! - niespokojnie rzucając się na łóżku
- Aga, Aga – Edyta próbując ją obudzić
- Nie jestem Aga tylko Agata. – z wyraźnym podkreśleniem ostatniego słowa
- Okej. Niech Ci będzie, że Agata.
Zaczęły rozmawiać. Nie zwróciły uwagi, kiedy zrobiła się pora obiadowa. Wydawało się, że Agata zapomniała o wczorajszym dniu. Była w niezłej formie, nawet znów przysnęła. Nagle zaczął dzwonić jej telefon

paglo90

Merytorycznie bardzo fajne, ale odniosłam wrażenie, że trochę za dużo skrótów myślowych i za mało opisów. Miejscami można się pogubić... ale i tak czekam na cdk bo bardzo mi się treść podoba Wesoly

gwiazda0

e tamm

super jest.. jak zawsze ;* czekam na jeszcze twoje i reszty dziewczyn.. <czeka> Wesoly

Madeline

pomysł, opis, akcja wg mnie super Wesoly

jak zawsze

ale brakuje mi Edyty.