18.09.09 ,,Pomalu, a jeszcze raz!" MDK Konin

PaBia

I znowuż ja Mruga

Następna relacja - w trochę innej formie. Mam nadzieję, że będzie się wam podobać Mruga

Róża była...różowa. Dziwnie to brzmi, ale o wiele lepiej wygląda. Długi kwiat był przybrany sztywną wstążka - również w kolorze różowym - i opleciony zieloną siateczką. Podobała mi się ta kompilacja.
- Mamo, postaw mi to przy dobrym świetle! Zdjęcie trzeba zrobić!
- Ale to nie tu w kuchni. W pokoju trzeba ustawić.
- No uważaj. Oprzyj o coś... Kurde, lampa mi się włącza!
- No i co to takiego?
- Kwiaty źle wyglądają jak im się robi zdjęcia z fleszem. Na stole mi postaw. Nie tu źle...
- Dziecko, uważaj, bo złamiesz.
Flesz nie dał za wygraną. Zrezygnowałam z programu auto.
- No teraz dobrze.
- Czekaj, ja zrobię komórką.
- E tam, komórką to sobie możesz pstrykać. Nie ma jak dobry aparat.
Mama przygotowuje się do wnikliwej sesji kwiatka. Nie, ja na to nie patrzę...
- To ty się baw, a ja się pójdę szykować.
Zamykam się w łazience. Ubieram się, maluję. A pomyśleć, że kiedyś...
- Mamo, lepiej z tym sznurkiem, czy bez?
- Mnie się wydaje, że z.
- A mi, że bez. To jak tak, to mi zawiąż według swojego widzi - misię. Tylko żeby było dobrze.
- Ty to to za ciasno wiążesz.
Po zawiązaniu sznurka na bluzce siadam na kanapie.
- Spakowałaś wszystko?
- No. Aparat jest, zdjęcie jest, marker też...Mamuś, mogłabyś mi podać paczkę chusteczek?
Wzdycha i podaje mi chusteczki. Wyjmuję kilka i wkładam to torebki, bo o zmieszczeniu całej paczki nie mam co marzyć. Z resztą, na co mi cała paczka?
- Szkoda, że ty nie idziesz. Tak to muszę być sama...
- Jak by był bilet tańszy, to bym sobie chętnie poszła. Trzeba było oszczędzić kasy, tyle miałaś...
Daruję sobie, na co poszły moje pieniądze. A fakt jest taki, że na zeszyty i inne artykuły szkolne i na słodycze. I to nie tylko dla mnie!
- Komórka ci dzwoni.
- Moja?
- No moja na pewno tak nie dzwoni.
- Ewa. 4 razy? Ty, ona chyba już na parkingu czeka w samochodzie.
Jak dobrze, że moja sąsiadka zgodziła się mnie podwieźć. Inaczej byłaby totalna klapa. I mogłabym sobie o spektaklu pomarzyć.
- To wychodzimy.
- Masz wszystko na pewno?
- Tak! W którą stronę mam trzymać kwiatka? Do góry nie?
- Tak, do góry.
Wychodzimy. Pies wyraża swój przeciw, ale nikogo to nie rusza. Poszczeka i się zmęczy.

Dojeżdżamy i kręcimy się w poszukiwaniu miejsca. A kiedy je znajdujemy...
- Ty...ja chyba nie wyjadę potem stąd. Albo mi samochód zjedzie z tej górki...
Ups. Moja sąsiadka czyni usilne próby wyjazdu z miejsca parkowania. Z kolei jej synek 2-letni pan Jan komentuje całe zdażenie:
- O-o!
Przyznaję mu rację.
Przy drugim parkowaniu wysiadamy.
- Mamo, to chodź, będziesz wiedziała, gdzie na mnie czekać.
- No to idę. To poczekajcie, ja wrócę zaraz.
Jeszcze nie weszłam do środka, a już czuje się osamotniona.
- Mamo...Poczekaj chwilę ze mną. Co ja tu będę sama robiła?
- No dobra, ale przecież nie będę tu cały czas z tobą stała. Sprawdź, czy masz zasięg.
Spoglądam na telefon. Definitywnie zero mozliwości wykonania połączenia. Kiwam głową na nie.
- No to my będziemy o dziewiątej.
Otwierają salę.
- Dobra, idę.
- Tylko mi nigdzie się nie włócz! Jak już masz ją złapać, to gdzieś w pomieszczeniu.
- Dobra no!
Wchodzę na salę. Ludzie najczęściej gapią się na różę, potem na mnie.
A gapcie się!
Lecę do pierwszego rzędu i szukam miejsca numer dwanaście. Siadam, zdejmuję marynarkę i torebkę. Odwracam się i rozglądam po sali. Chociaż dwie znajome twarze - moi sąsiedzi z końca bloku. Dobre i to. Martwię się, że będę sama w tym rzędzie siedziała, ale jednak po chwili siada koło mnie jakaś pani. Po prawej kobieta z córką. Dziwnie znaj...Kurza twarz!
Długo przyglądam się blondynce i w końcu upewniam się, że to ona. Po kształcie nosa poznaję dziewczynę o rok ode mnie starszą. Jest w eleganckiej zwiewnej bluzeczce, wąskich spodniach i zgrabnych szpilkach. Nie rozpoznaję w niej tej, która chodziła po korytarzach ubrana...hm. Nieodpowiednio.
Ludzie się zmieniają.
Patrzę na scenę. Ona tam zaraz będzie. Znowu zaczyna się moja choroba. Pomyśl lepiej o czymś innym, bo znowu się będziesz trząść.
Wiec zaczynam się zamartwiać komórką, którą cisnęłam dzisiaj o ścianę, ale o tym cicho sza. Nienawidzę takich awantur. Tym bardziej, że ta poranna była o spektakl.
Zaczyna się. W końcu.
Spektakl jest naprawdę rewelacyjny. Dawno się tak nie dusiłam ze śmiechu. Pani, która siedziała obok wychodzi w przerwie. Hm? Czyżby pomyślała, że to koniec? Trudno, nie moja sprawa.
Pić! Żałuję, że nie wzięłam drobnych, na dole stoi automat, o którym rzecz jasna zapomniałam. Muszę przeboleć, chociaż jak widzę ludzi otwierających puszki butelki mam ochotę spytać, czy ktoś mi da łyka.
Następna godzina mija w ekspresowym tempie. Oglądając, obmyślam plan strategiczny A.
Spektakl się kończy. Ludzie klaskają, Hanna Śleszyńska rzuca kwiatami w pierwsze trzy rzędy. Bis. I światła gasną.
Plan A polegał na wślizgnięciu się za scenę, do garderob. Ale szybko z niego zrezygnowałam. Bo za bardzo mnie przerażał. Na prędce wymyślam plan B. Wychodzę na korytarz. Widzę mamę i sąsiadkę pijącą Fantę. Jednak ja zapominam o tym, że chce mi się pić. Zamiast tego próbuję opanować drgające nogi.
- Nie złapałam jej. Musimy poczkekać.
Stanęłam. Ale moja mama woli działać. Podchodzi do informacji i pyta o Olgę. Dreptam za nią.
- Tak...będzie wychodzić...albo tymi drzwiami. - tyle rozumiem z wypowiedzi miłego pana w koszulce w paski.
- No to poczekamy.
Przypominam sobie o moim pragnieniu.
- Mama, masz drobne?
- A co?
- Pić!
- No to nie poczekasz...?
- Tam w samochodzie leży Jasia soczek nie napoczęty.
- A nie obrazi się, jak mu wypiję.
- On już śpi, także...
- Acha.
Hall pustoszeje. Boże, a jak ona wyjdzie z tyłu...?
A może już wyszła?!
Atmosferę rozluźnia moja mama po raz kolejny opowiadając... o starym dobrym Shakim!! Matko boska, co ona w nim widziała?!
- I ja go tak dotknęłam...bla...bla...
- A ja z Olgą gadałam. I mam zdjęcie. I autografy. A ty nic, bo rękę umyłaś.
- No, jak bym chodziła z brudną? I tak długo nie myłam...
- A ja jak byłam u mojej siostry w Poznaniu, to poszłam do sklepu. Wchodzę i patrzę, a za mną stoi listonosz z rowerem. Ale przyglądam się i się okazało, że to Laskowik!
Zbiory śmiech i ploteczki o panu Zenonie.
- A że nie miałam kartki, to mi na paragonie dał autograf!
Czekamy. Po kilku minutach zauważam wychodzącego Igora Sebo. A to pozwala mi na zidentyfikowanie wyjścia.
- Mamo, tamte drzwi.
- To leć tam bliżej.
- No po co? Tu mi się dobrze stoi.
Potem wychodzi pan Talarczyk.
Napięcie rośnie. Kwiatek się dzielnie trzyma. Musi, nie ma wyboru.
Nagle słyszę jakiś gwar na schodach. Moje oczy rejestrują tylko Olgę i jej walizkę, chociaż stoi tam jeszcze kilka osób. Ile? Nie wiem...
Staję napięta jak struna. Jak mój pies, kiedy widzi, jak ktoś wraca.
- Leć.
Szybkim krokiem zmierzam w kierunku P. Olgi, a ona w moim. Kwiatek stoi na baczność, nawet jak się potykam.
Olga mnie poznaje!
- Dzień dobry.
Jest! Nie dostanę niczym w żadną część ciała!
- Dzień dobry.
Centralnie stoimy naprzeciw siebie. Daje jej kwiatka i wypalam:
- Ma pani pozdrowienia od wszystkich dziewczyn z forum.
- Oj dziękuję. Jaki śliczny! To jeszcze jakieś są?
Przytakuję.
- Czyli cały czas stoicie na posterunku. - mówi z uśmiechem.
A ja się opamiętuję i pytam, czy może podpisze mi zdjęcie.
- Tak, chodź.
Podchodzimy do lady kasy biletowej.
Otwieram kopertę ze zdjęciem i mówię, że spektakl fantastyczny.
- Gdybym mogła to pojechałabym jutro do Poznania, żeby jeszcze raz zobaczyć.
Rozrywam kopertę i ją rozkładam, spoglądając na Olgę. Momentalnie zauważam, że ma ładnie pomalowane oczy.
- A ty gdzie mieszkasz?
- Tutaj, na miejscu.
- Acha, acha. A to jest zdjęcie z Poznania...
- Tak, mój tata wtedy robił.
Olga się uśmiecha.
- Przypomij mi, jak ty masz na imię?
- Paulina.
- Paulina...Paulinka.
Przyglądam się jak jej ręka z moim markerem kreśli zamaszyste litery.
- O. Mam nadzieję, że widać.
- Widać.
Odchodzimy od lady. Olga jeszcze raz dziękuje za kwiatka.
- Cieszę się, że się pani podoba. - mówię i po raz kolejny się opamiętuję. I pytam, czy mogłabym z nią sobie zrobić zdjęcie.
- Tak, jasne.
Podbiegam do mamy i wciskam jej w rękę kopertę, zdjęcie i marker.
-Trzymaj mi to.
Szukam aparatu w tej przeraźliwie dużej torebce.
- Umiesz zrobić moim.
Mama coś bąka.
Moja sąsiadka odczuwa potrzebę udzielenia się.
- Daj, ja zrobię.
Ustawiamy się. Olga zastanawia się na jakim tle się ustawić. A mi tam jest wszystko jedno. Moja sąsiadka drepta z aparatem w tę i wewtę.
- Bliżej, bliżej.
- Ale...lampa mi się nie włącza...
- Program!
Przypominam sobie o zdjęciach kwiatka. Lecę, przełączam i wracam do pozowania.
Olga sugeruje, żeby zrobić zdjęcie z bliska.
Pani Ewa podchodzi bliżej.
- O! teraz będzie ładne!
Mięśnie twarzy mi drgają. Dobrze, że przynajmniej nogi opanowałam. Na plechach czuję ciepłą rękę Olgi. Boże... I wtedy Ona mówi z triumfem:
- A mówiłam, że z bliska najładniejsze!
Żegnamy się. Ja jej dziękuję, ona mi też. I moment, który pamiętam najlepiej. Olga stoi w drzwiach i mówi:
- No to pa. Pozdrów tam wszystkich ode mnie.
I wychodzi.
Moja mama bąka coś w stylu ,,marzenie się spełniło" (hm, chyba po raz kolejny). A ja prostuję
- Trzeci raz!
Wychodzimy. Olga stoi jeszcze z jakimiś paniami. Myślę, że mogłam się zapytać o plakat... Oni go pewnie wyrzucą, a ja bym sobie powiesiła! Ale trudno, przepadło.
Oglądam się jeszcze raz w stronę Olgi. Podpisuje coś.
Uśmiecham się do siebie. Gadamy coś o Fecie, a moja mama po raz kolejny wyraża podziwi i NIEZROZUMIENIE dla moich działań, ale zgodnie przytakuje, że bycie fanem wymaga poświęceń.
I oczywiście zapomniałam o tym soku!
A tu zdjęcia:
[link widoczny dla zalogowanych][link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych][link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
Tamte dwa niestety ciemne. Ale jak nad nimi posiedze, to moze da się rozjaśnić. A przy tym ostatnim, nie patrzcie mi na place! Błagam! Lol

JOY

"- Ma pani pozdrowienia od wszystkich dziewczyn z forum.
- Oj dziękuję. Jaki śliczny! To jeszcze jakieś są?"

Oto mamy właśnie potwierdzenie tego, jaki jest obecny stosunek Olgi do forum. Dlatego sądzę, iż powinniśmy Jej dać chwilę wytchnienia, a nie narzucać się na każdym jednym występie. Mam tu na myśli również maile, których Olga dostaje zapewne wiele. Wykażcie się odrobiną zrozumienia i przystopujcie. Dzisiaj jest Poznań, niedługo Bielsko-Biała, a za chwilę Szczecin. Macie zamiar zrobić kolejny zlot? Jeśli tak to gratuluję inteligencji. Z drugiej strony, Olga wykazuje się kompletnym brakiem konsekwencji wobec Was.

Edit (Alisha):
JOY dolaczyles do nas 18 wrzesnia dopiero, wiec nie byls na forum w momencie czy nie dzialo sie tu najlepiej itp. To co Olga powiedziała do Pauliny do dla mnie jak najbardziej POZYTYWNE zaskoczenie ze jeszcze DZIAŁAMY, ze przetrwalismy zly czas i ze nadal jestesmy za Nią. Na wystepach sie nie narzucamy. Bo Olga grajac w spektaklach, koncerty itp robi to DLA NAS (nie mwoie tu tylko o forum tylko o szerszej grupie fanow). Co do zlotu to jakos nikt nie ma tego w planach. I co jak co, ale gdyby Olga nie chciala, zebysmy przychodzili na spektakle i spotkania z Nia, to by nas olewała. By dała do zrozumienia ze ma nas dość i nie chce sie z nami kontaktowac, rozmawiac itp.

Tyle z mojej strony,
Alisha.

PS. Nie bierzcie tego jako moje klejne tlumaczenie sie, tylko nie moglam przejsc obojetnie wobec TAKIEJ NEGATYWNEJ OPINI.
Amen.

A wracając do relacji, to fajny pomysł i dobrze się czyta Wesoly

Dorota

Paulinko świetna relacje ,przyjemnie się czyta Wesoly

Super że się udało Wesoly

andzia

Paulina cudowna relacja. Jak zawsze ze śmiechem. Gratuluję, że spotkanie się udało.

Mada · Gość

ekhm.
Nie powinnam może tego tu pisać, ale widzę że pewna rzecz za bardzo się rozprzestrzenia... Chcę tylko powiedzieć, że to NIE ja pisałam z konta niejakiego JOYa. Naprawdę mam co robić a nie zajmować się jakimiś postami. Chociaż nie ukrywam, że nasz nowy użytkownik w niektórych kwestiach ma rację i się z nimi zgadzam... Ale to co robicie nie jest moim interesem. Więc... RÓBCIE SE CO CHCECIE i myślcie se co chcecie. Ja już mam dość tłumaczenia się nie ze swoich win. Czasem żarty przeradzają się w wielką aferę, a zaufanie traci się z szybkością mrugnięcia okiem. Dlatego z dniem dzisiejszym zwrócę się do admina z prośbą o usunięcie mojego konta. Proszę nie odpisywać mi na tą wiadomość, żeby nie powstała kolejna, niepotrzebna dyskusja.

Paulinko... Relacja rzeczywiście jest genialna i gratuluję kolejnego, 3 spotkania. Cieszę się, że Ci się podobało i życzę więcej takich spotkań Wesoly

Renata Król

Paulinka

relacja kapitalna!!! Wesoly

Na prawdę! CudOoOoOo Wesoly

Cieszę się, że udało Ci się spotkanie i że spektakl się podobał (też bym chciała go zobaczyć).
Świetnie mi się czytało te relację...jak zwykle z humorem Lol

Pani Olga:*-nasza kochana!!! Wesoly

Fajnie pisałaś o tej ręce Pani Olgi na Twoich plecach Lol

Na pewno to wielkie przeżycie spotkać Ją osobiście Wesoly

.
A kwiatek-śliczny...baaardzo Wesoly

Zdjęcia-ach, och, ech Wesoly

Jeszcze raz muszę to powiedzieć-prze, prze, przecudnie Pani Oldze w tej fryzurce! Wesoly

Podsumowując Lol

REWELACJA!!! Wesoly